 | |
|
Hieroglyphica Horapollona, wielokrotnie przetwarzany przekaz z V wieku, który jeżeli chodzi o interpretacje znaczenia hieroglifów egipskich, obowiązywał do czasów odnalezienia kamienia z Rosetty (1799), stanowiącego klucz do przetłumaczenia pisma starożytnych Egipcjan. Wzorzec wielu pojęć, które powszechnie stosowano w przekazie symbolicznym od średniowiecza po schyłek nowożytności, ma swoją genezę właśnie w osobliwym dziele Horapollona.
"HORAPOLLON NILOUS, Hieroglify ogłoszone przez niego w mowie egipskiej, przełożone przez Filipa na język grecki.
WIECZNOŚĆ.
Gdy Egipcjanie przedstawiają wieczność, malują słońce i księżyc, ponieważ są to wiekuiste ciała niebieskie. Kiedy zaś pragną ukazać ją w inny sposób, malują węża, który ma ogon ukryty pod resztą ciała, co Egipcjanie nazywają uraion, a co po grecku znaczy basilikos; wykonują go ze złota i umieszczają na głowach bogów. Egipcjanie mówią, że powodem do przedstawienia wieczności za pomocą tego stworzenia jest istnienie trzech rodzajów węży, dwa są śmiertelne, ten jeden zaś jest nieśmiertelny, a ledwie dmuchnąwszy na każde inne zwierzę – zabija je, nawet bez ukąszenia. Z tej przyczyny, skoro zdaje się panować nad życiem i śmiercią, wkładają go na głowę bogom."
Warsztat Historii Sztuki
Warsztat Historii Sztuki
Komentarze
Prześlij komentarz