 |
| Świątynia w Dreros, VII wiek p.n.e., Kreta. |
Charakterystycznym typem architektury okresu geometrycznego w Grecji (ok. koniec X w. p.n.e. – 720 p.n.e.), jest sanktuarium z escharą, kultowym paleniskiem znajdującym się we wnętrzu. Wzorzec wywodzący się z egejskiego megaronu. Pośrodku pomieszczenia umiejscawiano palenisko, wokół znajdowały się cztery kolumny, a pomiędzy kolumnami górował otwór wentylacyjny.
Świątynie z miejscem na palenisko nie były duże, najczęściej wyczerpywały powierzchnię ok. 30 – 50 metrów. Przestrzenie sakralne były również miejscami prowadzenia ceremonii ofiarnych. Jak wspomina Tomasz Wujewski, świątynie z uwagi na skondensowana swoją pojemność, gromadziły bardzo niewielkie grono osób, wskazuję na grupę elit pałacowych.
Ciekawy był również charakter samej budowli, ponieważ klasyczna świątynia w Grecji, w kojarzonych przez nas czasach, była domem istoty stanowiącej obiekt kultu, zatem w uświęconej przestrzeni stał posąg boga/bogini, do którego dostęp rytualny miała tylko wybrana grupa osób upoważnionych (kapłanów). Rytuał odbywał się na zewnątrz takich obiektów, łącznie z celebracja całego kultu (w tym składanie ofiar). W przypadku świątyń z escharą (paleniskiem), wydaje się że kult odbywał się w jej wnętrzu łącznie z ceremonią składania ofiar (szczególnie tych ze spalenia). Zatem wraz ze zmianą koncepcji architektonicznej zmieniła się formuła użyteczności tych obiektów (chociaż najpewniej było odwrotnie, wiara i kult kształtowała formę świątyni), a zmiany w tej materii dokonały się już na przestrzeni niemal ok. 200 lat.
Komentarze
Prześlij komentarz